Alışkanlıkların Esiri Miyiz? Konfor Alanından Almanya'ya Uzan Bir Hikaye

-

Alışkanlıkların Esiri Miyiz? Konfor Alanından Almanya'ya Uzan Bir Hikaye

Hiç bir zaman umarsızca hayata meydan okuyan biri olmadım. Kendi çapımda ufak mücadelelerim oldu elbette; ama bunlar beni ayakta tutan, hayatın küçük sınavları gibiydi. Asıl merak ettiğim ise şu: Alışkanlıklarına fazlasıyla bağlı bireyler, o alışkanlıklarından vazgeçtiklerinde, acaba gerçekten hayata meydan okumuş oluyorlar mı? İşte konuşmak istediğim konu tam da bu. 

Alışkanlıklar, görünmez zincirlerimiz… Günlük yaşantımızda bizi güvenceye alan, rahatlatan şeyler. Onlar sayesinde hayatın karmaşasında kendimizi kaybetmeden yaşayıp gideriz. Sessizce bize klavuzluk ederler aslında. Ama farketmeden, bazen de bize sınırlar koyarlar, esir ederler hatta… Konfor alanımız dediğimiz yer, adete içinden çıkamadığımız bir kafese döner. İşte bu zindan halini farkettiğimiz o an var ya, küçük bir isyan gibidir. Bizi bataklık gibi içine çeker. Çok basit düşünelim; bataklığa gömülen biri ne yapar? Kurtulmak ve yardım istemek için bağırır, kendi kendine çıkabilmek için mücadele eder, sağına soluna bakar tutunup da kendini yukarı çekebileceği bir dal ya da bir taş var mı diye. 

Ama bazen o tutunacak dalı ya da taşı bulmak o kadar kolay olmaz. İşte tam o noktada, insan kendisiyle yüzleşir; alışkanlıkların güvenli zindanından çıkmaya karar verir. Bu karar, çoğu zaman küçük bir içsel savaş demektir; çünkü alışılmış düzeni bırakmak, bilinmezliğe adım atmaktır. Yine de, o ilk cesur adımı attığın anda, hayatın yeni bir sayfası açılır. Bu mücadele refleksi için, hayata meydan okuma diyebilir miyiz işte? Çünkü alışkanlıklarından vazgeçmek, sadece dış dünyaya değil, en çok da kendi içindeki korkulara, alışkanlıklara ve tembelliğe karşı verilen bir savaştır. Bu, görünmeyen ama en zor cephede kazanılan bir mücadeledir. Ve bence tam da bu yüzden, alışkanlıklarından kopmak, küçük ama anlamlı bir hayata meydan okumadır.

Ben de alışkanlıklarımdan vazgeçmekte zorlanan biriydim. Her sabah aynı saatte uyanmak, aynı çayı içmek, aynı sokaklardan yürümek, aynı yetişme ye yetiştirme telaşını yaşamak… Bu rutinlerin içinde kendimi güvende hissederdim. Ancak, bir gün, kendimi o alışkanlıklardan koparırken buldum; ardıma bile bakmadan Almanya’ya geldim. Ailemle yeni bir hayat kurarken, geçmişimin güvenli limanını bırakmanın verdiği korku ve heyecanla baş başa kaldım.

Yeni bir ülke, yeni bir dil, yeni yüzler… Başlangıçta her şey yabancı ve zorluydu. Geceleri uyku tutmazdı, sokaklar soğuk ve sessizdi. Burada yeni bir hayat kurmaya çalışırken, alışkanlıklarımın yerini bilinmezlik aldı. Ama zamanla öğrendim ki, vazgeçmek zorunda olduğumuz şeyleri bırakmak, kendimi yeniden keşfetmek demekti. Bugün geriye dönüp baktığımda, o cesur adımı atmış olmaktan dolayı mutluyum. Çünkü yeni hayatımda alışkanlıklarım yerine umutlarım, hayallerim ve yeni deneyimlerim var.

Vazgeçmek zor, bunu en iyi ben biliyorum. Ama geriye dönüp baktığımda, o zorlu adımın bana yepyeni bir BEN hediye ettiğini görebiliyorum. Kim bilir, belki de hepimizin biraz olsun cesur olmaya ve alışkanlıklarından kopmaya ihtiyacı vardır. Belki hâlâ alışkanlıklarım var, ama artık onlara mecbur değilim. Yeni hayatımda, seçme şansım da var hatta.


Sen de alışkanlıklarından vazgeçmekte zorlanıyor musun? Yorumlarda paylaş!

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

-
Resim
KIRK BİRİNCİ PERDE Yaşımı düşünüyorum bazen. Kırk bir… Evet ne yaşlıyım ne de deli dolu bir genç artık. Yani öyle bir gün orada bir gün burada geçirecek, aklımda kalmasın diye tüm çılgınları deneyecek ve ilerisini düşünmesen fütursuzsa hareket edecek kadar genç değilim artık. Sorumluluklarım var, bir yol almışlığım var hayatta. Temelini attığım bir hayat var ve üzerine tuğlaları bile dizmişim. “Hadi vazgeç sen bundan da, gel şu evi çelik konstrüksiyon yapalım.” diyebilir miyim? Hiç sanmam… Ama öyle bir yaştayım ki, “Benden geçti artık. Yeni yeni heyecanlar aramaya ne gerek var. Yolunu buldun. Oradan yaşa.” da dersem kendime karşı fazlaca acımasız davranmış olurum. İnsanların kırkından sonra daha üretken olduğunu söylerler ya hep. İçindeki cevher o yaşlarda dışarı çıkar. Her halde bu arada kalmışlık hissi insanı bir şeyler yapmaya itiyor. Öyle olunca da içindeki güzellikler dışarı çıkıyor ve başlıyorsun üretmeye. Bunları düşünüyorum günlerdir. Zamanı çok çabuk tüketiyoruz, her şeyi hu...
Devamı
-
Resim
YEŞİL EŞEK        … Az önce isteksizlikten dönüp baktığım çalılıkların arasından geldiğine emin olduğum sese doğru gitmek için yolun kenarında oturduğum yerden kalktım. Benim kalktığımı gören çağla bademi rengindeki eşek tedirgin oldu sanki. Bir adım geri çekilerek ağzının kenarında bir tutam otla donmuş gibi bana baktı. O güzelliğe bakmaktan beni alıkoyan sesin nereden geldiğini o kadar merak ediyordum ki artık, yanından ayrılacağım için ondan özür dilercesine baktım eşeğe. O güzel, koca gözlü hayvan, anlamış olacak ki, ağzının kenarındaki mor renkteki bir tutam otun tamamını çok havalı bir hareketle tamamen ağzının içine alıp kafasını yediği otlara umarsızca gömdü yeniden. Dile gelse, kesin “Amma takıldın sen de şu sese gereksiz yere!” diyecekmiş gibiydi. Gözlerimi eşekten ayırmama sebep olan yine o “Hişt” sesi oldu. Bu sefer daha da derinlerden geliyordu. Sanki çalıların arasında kocaman bir kuyu var ve o kuyunun içinden yankılanıyordu.      Gökten ...
Devamı
-
Resim
KOZYATAĞI: YAZ AKŞAMI GİBİ BİR SEMT İstanbul un en sevdiğin semti neresi diye sordular bana. Üç gündür düşünüyorum. On beş yıl dolu dolu her şeyiyle yaşadığım şehrin en sevdiğim yeri neresi diye. Aklıma gerçekten üzerinen satılar dolusu yazı yazabileceğim bir semt gelmiyor. Orada yaşadığım süre boyunca, gün gün koca şehrin nasıl da kötüye gidişini anlatmak geliyor. Çok doluyum ve kırgınım aslında İstanbul a karşı. Bu şehre çalışmaya gelen tayfayız biz. Sonra da hayatımızı bu şehirde kurduk. Yani elimiz ekmek tutarken İstiklal Caddesi’nde hesaplıca para harcamalarımız oldu, Bon Jovi yi İnönü Stadı nda ağırlamışlığımız da var. Turist gibi gezdik bir çok yerini, yerlisi gibi de sokak sokak biliriz Gaziosmanpaşa’sını, Bağcılar’ını, Eyüb’ünü, Beylikdüzü’sünü, Kadıköy’ünü… Bekarlığı da tattık, her Cuma akşamı İmam Adnan’ın, Nevizade’nin değişik sokaklarında. Çocuksuz evliliği de tattık, turist gibi Şile’sine giderek. Tek çocuklu aile hayatını da tattık, zamanında elit denebilecek semtlerinde...
Devamı